nobelboeken.nl

Boekhouders van de Holocaust. Nederlandse ambtenaren en de collaboratie

Aan de vooravond van 27 januari 2024 – Wereld Holocaust Dag presenteert uitgeverij Nobel Boeken de tweede herziene editie van Boekhouders van de Holocaust. Nederlandse ambtenaren en de collaboratie. Het boek beslaat de periode 1940 – 2020 is en ligt nu in de winkel. Een bijzonderheid: als bijlage is voor het eerst opgenomen de ‘geheime Aanwijzingen voor Ambtenaren in oorlogstijd’. Zoals Loe de Jong memoreerde mochten de ambtenaren deze Aanwijzingen pas openmaken ‘in geval van een vijandelijke inval’. Schokkend: in 31 artikelen wordt precies verboden wat de Joden tijdens de bezetting is aangedaan: ‘Geen onderscheid tussen ras en godsdienst, eerbiediging van de religies, verbod om iemands eigendom te ontnemen, verbod op deportatie etc. etc. Alle ambtenaren, bestuurders, leidinggevenden op ministeries, burgemeesters, bij de politie en de spoorwegen: allen waren ze voor de oorlog voorzien van de Aanwijzingen. 

Waarom ging het dan toch zo mis? De auteur Rob Bakker, MA Holocaust- and Genodicestudies (UvA/NIOD), volgde het papieren spoor van de ambtenaren dat leidde tot het ijzen spoor van de deportaties.

Ter gelegenheid van de Wereld Holocaust herdenkingen in januari en in de aanloop naar 4 mei herdenkingen, kan de auteur Rob Bakker lezingen geven of interviews. 

Dit schreven deskundigen en de pers:

Nederlands Dagblad: ‘Boekhouders van de Holocaust beschrijft en analyseert de rol van de Nederlandse ambtenaren bij de Jodenvervolging grondig en breed, helder en systematisch. Het is een standaardwerk.’

Binnenlands Bestuur: ‘De hele Trias Politica zakt door het ijs’

‘Het ijzingwekkende boek over Nederlandse ambtenaren tijdens en na de Tweede Wereldoorlog van Rob Bakker telt drie hoofdbestanddelen: registratie, isolatie en deportatie. Uit deze welbewust gekozen indeling spruit al geen greintje troost. De titel van het boek biedt ook al weinig perspectief. Weinig wit, weinig grijs, heel veel zwart.’

NIW, Nederlands Israëlietisch Weekblad: ‘Niet eerder is dit handelen integraal en samenhangend gepresenteerd. Bakker heeft de collaboratie zorgvuldig gedocumenteerd, om antwoord te kunnen geven op de vraag: hoe heeft dit kunnen gebeuren? En daarbij: hoe moet herhaling voorkomen kunnen worden?’

Gooi- en Eemlander: ‘Ambtenarij bouwde

papieren Jodenkamp’.

Holocaust-deskundige prof. Bob Moore, University of Sheffield:

There is no doubt that this is a comprehensive survey of Dutch bureaucratic collaboration  to the jodenvervolging. The amount of ground covered by the book is vast, and while there are some discursions away from the central topic, the author should be congratulated on bringing all these elements together in one volume.’

…’ The conclusions at the end of each chapter are balanced but make a strong case for the overall argument that the shortcomings and mistakes by individuals and agencies within the  Netherlands effectively placed the Jews, both Dutch and non-Dutch, outside the protection of the law and thus at the mercy of arbitrary measures that led to their pauperization and deportation from the country.

Kinderen van de Staat. Jeugdzorg in ademnood

Hélène van Beek

Kinderen van de Staat. Jeugdzorg in ademnood

Nederland is kampioen uit huis plaatsen. Jaarlijks wonen zo’n 46.000 kinderen niet meer bij hun ouders thuis en zitten er tot 3.000 kinderen in een gesloten instelling. Kinderen die uit huis zijn geplaatst worden Kinderen van de Staat, maar voldoende toezicht van de overheid ontbreekt.

Jeugdhulp komt te laat en schiet tekort. Jeugdzorg is een markt die wordt gedreven door perverse prikkels. Een markt waarin expanderen en geld boven het welzijn van de jongeren gaat. Een wereld waarin niet de waarheid en de beste zorg voorop staan. Schandalen, zoals beschreven in dit boek, worden openbaar gemaakt en ook in de politiek besproken.

De auteur werkte drie jaar aan Kinderen van de Staat. Ze interviewde vele jongeren en hun ouders, werknemers en deskundigen uit de jeugdzorg, alsmede jeugdrechtadvocaten. Ze raadpleegde alle actuele onderzoeken en literatuur. En ze haalde geheime informatie naar boven over een omstreden aanbesteding voor gesloten jeugdzorg. Een actueel zwartboek dat maatschappelijke en politieke gevolgen zal hebben.

Hélène van Beek (1964) is onderzoeksjournalist. Zij werkt(e) onder meer als freelancer voor dagblad Trouw en voor Zembla en ‘Witteman Ontdekt’ (VARA-tv). Sinds 2010 maakt zij reportages voor Argos (onderzoeksjournalistiek VPRO-radio1). Daarvoor werkte zij achttien jaar als redacteur bij dagblad De Gelderlander.

Hélène overleed december 2022 na een ziekbed, maar nog vol plannen voor een vervolg. Haar werk zal worden voortgezet met een Engelse editie, uit te komen in najaar 2023.

Oktober 2020, Paperback, 320 bladzijden, Prijs: € 20,00, ISBN 9789083060200

e-book, ISBN 978-90-830602-1-7, Luisterboek, ISBN 9789462174375

WARDS OF STATE

Youth care under lock and key in the Netherlands

PUBLICATION DATE: DECEMBER 2023

Currently, there are 46,000 children in the Netherlands who are not living with their parents. They are staying in foster homes or children’s youth care homes. For their own good, or it is said. Where out-of-home placements are concerned, the Netherlands is unquestionably in the lead, within Europe. There is no other European country where this many children are living in foster care or children’s homes. This unfortunate front-runner position is the result of the way we have organised our national youth care system. Children are taken away from their parents, either due to a saviour’s mentality amongst the authorities involved, because they are simply accustomed to doing so, or because of the position of power of youth care professionals. For reasons of suspected child abuse, or because parents are considered unable to take care of their children, or because of the children’s own behavioural problems that make them a danger to themselves and/or their environment. Each year, up to three thousand children end up in the most severe form of youth care: in closed care facilities under what is known as JeugdzorgPlus (i.e. intensive youth care method). The stories of kids who this applies to are staggeringly similar. They are lifted from their beds in the middle of the night or plucked from schoolyards by the police and dragged off in police vans. Their stories all refer to loneliness, lack of trust, aggression and violence, and to the horrors of closed care facilities, where children are physically restrained and frisked. They are also all about prison regimes, anti-tear clothing and solitary confinement; about drugs being abundantly available in these places, about kids running away, and about attempted and actual suicide. The stories are also about the lack of proper treatment or good quality education. About the kids not being heard by the Child Protection Board or the juvenile courts — the ones responsible for out-of-home placement of these children and for sometimes even locking them up — nor by their guardians, therapists, counsellors or mentors. Equally disturbing and similar are the stories about what happens to them after they leave these institutions. Most of them never graduate from school; their lives involve alcohol or drug addiction or they become addicted to gambling. Rarely ever do they have stable relationships or jobs. Large numbers of them have children themselves when they are still very young. They trust no one, are depressed or even suicidal. All are traumatized. Although the experiences described in this book are those of many young people and their parents, the main characters are Tim, Babs, Jason, Nola, Patricia, Vanessa and Judith. All of them have been scarred or traumatized by youth care. They are the wards of state.